Για εκείνους που κουβαλούν ένα αβάσταχτο «τουλάχιστον ζω» στα σωθικά τους.
Για εκείνους που τα τραύματα στο σώμα τους είναι παράσημα της μάχης για ζωή και συνάμα ίχνη θανάτου.
Για εκείνους που ενώ είναι εδώ, δεν είναι εδώ. Για εκείνους που ένα κομμάτι τους μεταφορικά ή και κυριολεκτικά είναι εκεί, ακόμη εκεί, και ίσως πάντα να είναι εκεί, ανάμεσα σε βαγόνια, κραυγές, καπνούς, αίματα και τζάμια σπασμένα.
Για εκείνους που ενώ είναι ζωντανοί κάποιες φορές εύχονται αυτό να μην ήταν αλήθεια.
Για εκείνους που γλίτωσαν από τον εφιάλτη μα κάθε βράδυ εκείνος τους επισκέπτεται στον ύπνο τους.
Για εκείνους που οι μαρτυρίες τους είναι πραγματικά μαρτυρικές.
Για εκείνους που η ενοχή για την επιβίωση και τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή στοιχειώνει το φως της.
Για εκείνους που θέλουν να ξεχάσουν μα η φρίκη καθημερινά τους εγκλωβίζει στη φυλακή της.
Για εκείνους που πετάγονται στον ύπνο και τον ξύπνιο τους με χέρια ιδρωμένα, στήθη ταραγμένα, πόδια κομμένα, κι ας είναι όλα ή κάποια στη θέση τους.
Για εκείνους που μετανιώνουν που μπήκαν στο τρένο μα και που βγήκαν από αυτό.
Για εκείνους που η ζωή τους κόπηκε στα δύο με την νέα να μοιάζει ανυπόφορη και την παλιά αγνοούμενη.
Για εκείνους που το στρες τους είναι μετατραυματικό μα φαντάζει αιώνιο.
Στις μαύρες επετείους ας θυμόμαστε και αυτούς τους ανθρώπους κι ας ανάβουμε και για εκείνους ένα κεράκι.
Εκείνους που έμειναν στη ζωή, μα δεν μπορούν να επιστρέψουν σε εκείνη.
Εκείνους που δεν έφυγαν, μα δηλώνουν «απών» στο «παρόν».
Εκείνους που είναι μέρος της ιστορίας, αλλά οι ακτίνες του φωτός δεν τους φτάνουν ακόμη λόγω της οργής.
Εκείνους που το «ευτυχώς» τους φέρνει μαζί του μια τραγική δυστυχία.
Εκείνους που τα κατάφεραν και ίσως να μισούν τους εαυτούς τους για αυτό.
Εκείνους που είναι ζωντανοί μα και νεκροί μαζί.
Τους επιζήσαντες, που αν και αναπνέουν αισθάνονται πως δεν έχουν οξυγόνο.
Comments