Υπάρχουν φορές που τυχαίνει σε συζητήσεις μου με άλλους ανθρώπους, να εκφράζω την ανησυχία μου για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή και η απάντηση που παίρνω να είναι η εξής: «Τώρα; Πάει. Είναι πια αργά».
Αντίστοιχη κατά μία έννοια αντιμετώπιση υπήρξε και με το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης κατά των γυναικών, όταν τέτοιου είδους περιστατικά άρχισαν να βγαίνουν στο φως. Ήταν δυστυχώς πολλοί οι άνθρωποι τότε που αναρωτήθηκαν φωναχτά ή μη «γιατί τώρα;». Θεωρούσαν πως οι ετεροχρονισμένες καταγγελίες και μαρτυρίες ήταν άσκοπες και ανευ νοήματος.
Κατ’ανάλογο τρόπο αναφορικά με την περιβαλλοντική κρίση είναι πολλοί εκείνοι που αναφέρουν πως δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε για να ανατρέψουμε την κατάσταση αυτή και φυσικά πως πλέον είναι αργά, αγνοώντας πως πρόκειται για μια δυναμική διαδικασία (δράσης - αντίδρασης) και απαξιώνοντας την ικανότητα της γης για αυτορρύθμιση και αυτοθεραπεία.
Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν είναι η αλήθεια. Ή τουλάχιστον ολόκληρη η αλήθεια.
Από την στιγμή που παίρνουμε ανάσα, έχουμε πρόσβαση σε καθαρό νερό και φαγητό και έχουμε ένα σπίτι να μας στεγάσει (ειδικά όσοι όντως έχουμε τα παραπάνω) δεν θα έπρεπε να λέμε ότι είναι αργά.
Αντιλαμβάνομαι τη ματαίωση που βιώνουμε σαν είδος. Και εγώ συχνά πυκνά ξυπνώ και αμφισβητώ το νόημα στην προσπάθεια. Όμως κρίνω πως είναι περισσότερο γόνιμο να παραμείνει αυτή η ματαίωση μέρος της πραγματικότητάς μας δίχως να της επιτρέπουμε να την εξουσιάζει ολοκληρωτικά. Ας τη μοιραζόμαστε μεταξύ μας αλλά όχι με πρόθεση να οδηγηθούμε αποκλειστικά στην ηττοπάθεια. Εξάλλου έχουμε ευθύνη για αυτό που συμβαίνει. Μια ευθύνη που δεν θα έπρεπε να παραβλέψουμε ούτε να αναβάλλουμε περεταίρω να την αναλάβουμε.
Χρειάζεται να ενισχύσουμε αυτή την ατομική ευθύνη καθώς επίσης και την αλήθεια, το φως, την πίστη, την ελπίδα και τη δράση που εκείνη εγκυμονεί.
Η φράση «τώρα είναι πολύ αργά» σκοτώνει όλα τα παραπάνω ενώ τα έχουμε ανάγκη πιο πολύ από ποτέ.
Δεν είναι αργά για να ζητήσεις έμπρακτα συγγνώμη στη Φύση.
Δεν είναι αργά για να μειώσεις το οικολογικό σου αποτύπωμα.
Δεν είναι αργά για να καταργήσεις τα πλαστικά μιας χρήσης.
Δεν είναι αργά για να ελαχιστοποιήσεις την κατανάλωση ζωικών τροφίμων.
Δεν είναι αργά για να μειώσεις τις αγορές σου γενικά και πόσο μάλλον από την βιομηχανία της fast fashion.
Δεν είναι αργά να κάνεις συνειδητές και οικολογικές επιλογές στον τρόπο που τρως, αγοράζεις, επιλέγεις, ζεις και υπάρχεις.
Ας μην υποτιμάμε την δύναμη της μονάδας.
Ας μην υπερεκτιμάμε την δύναμη του συστήματος.
Αργήσαμε ναι, αλλά δεν είναι αργά.
Σας προσκαλώ και σας παρακαλώ να μην υπακούτε μα ούτε και να διαδίδετε αυτήν την ιστορία του «αργά». Διαλέξτε τον δρόμο του τώρα. Αυτήν εδω τη στιγμή. Ναι, το τι θα φας το μεσημέρι και αν θα πάρεις πάνινη τσάντα μαζί για τα ψώνια σου μετράει.
Έχει διαφορά γιατί κάνει τη διαφορά.
Μια διαφορά που σε αφορά.
Θυμήσου λοιπόν..
Καθετί μικρό, δεν είναι μικρό.
Μετράει.
Το ένα δεν είναι κανένα.
Και το αργά καλύτερο του ποτέ.
Comments