Γιορτάζουν σήμερα, 14 Φλεβάρη, οι ερωτευμένοι. Μα άραγε υπάρχουν σήμερα αρκετοί ερωτευμένοι;
Κι αν υπάρχουν ακόμη ζωντανά ερωτευμένα πλάσματα γιατί οι έρωτες στην εποχή μας είναι ιστορίες τόσο πονεμένες;
Αν δεν έχουμε κάνει μία στοιχειώδη ψυχική εργασία είναι πολύ πιθανό να σχετιζόμαστε με τον άλλο άνθρωπο αποκλειστικά από το πεδίο του τραύματος - ελλείμματος.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Δεν βλέπουμε τον άλλο άνθρωπο αλλά αυτό που νομίζουμε ότι είναι ή ελπίζουμε, θέλουμε και προσδοκούμε να είναι.
Δεν συνδέομαστε με την ουσία του άλλου ατόμου αλλά με αυτό που μας προσφέρει.
Δεν αφήνομαστε στα άλλα χέρια, αλλά κάνουμε τα δικά μας μαχαίρια προσπαθώντας να ελέγξουμε ή και να χειριστούμε τον άλλον.
Δεν ερχόμαστε σε επαφή με το διαφορετικό, αλλά μέλημά μας είναι να το κατακτήσουμε, λες και είναι τρόπαιο. Πρόκειται για έγκλημα αποτρόπαιο που κάνει το «εγώ» γιατί δεν γνωρίζει πώς είναι στα αλήθεια το «μαζί».
Συχνά εγκαταλείπουμε για να μην εγκαταλειφθούμε.
Ή δεν εγκαταλείπουμε ξανά για να μην εγκαταλειφθούμε.
Δεν συνδεόμαστε μα συνδενόμαστε.
Πλάθουμε δηλαδή ασυνείδητα δεσμά και συνεξαρτητικές αλυσίδες για να διατηρήσουμε το «για πάντα», παραλείποντας το «τώρα».
Προσδοκούμε, απαιτούμε και ζητάμε συχνά περισσότερα απ´όσα δίνουμε.
Κάνουμε τα πάντα αρχικά ώστε να γίνουμε ποθητοί και να κερδίσουμε την αγάπη του άλλου, αλλά κάνουμε ελάχιστα ή και τίποτα προκειμένου να διευρύνουμε την ικανότητά μας να αγαπάμε.
Κοινώς προβάλλουμε την πληγή μέσα μας έξω μας.
Η λίστα είναι δυστυχώς μεγάλη, γιατί δεν συνυπάρχουμε σε σχέσεις ως μεγάλοι, δηλαδή ως ενήλικες.
Η εποχή μας μετράει ελάχιστους μαθητευόμενους εραστές της αγάπης και άρα αγαπημένους εραστές.
Ο έρωτας δεν είναι πια υψηλό ιδανικό.
Ξεχάσαμε πως είναι μαθητής μα και δασκάλος της αγάπης.
Είναι γεννήτορας μα και παιδί της.
Και ως παιδί, χρειάζεται το παιχνίδι για να παραμένει ζωντανός.
Ο αυθεντικός έρωτας υπηρετεί την αγάπη δεν εξυπηρετεί τα «εγώ».
Πιστέψαμε πως η αγάπη έχει μόνο καλοκαίρια. Μόνο ζέστη, πάθος, φωτιά και ομορφιά.
Πιστέψαμε πως η αγάπη έχει μονάχα ένα πρόσωπο, αυτό του συναρπαστικού, φλογερού και αιώνιου έρωτα.
Βλέπουμε και τίποτα άλλο μήπως στις ρομαντικές ταινίες «αγάπης»;
Δεν είναι όμως τα πράγματα όπως φαίνονται.
Η αγάπη και ο έρωτάς της έχουν και χειμώνες. Έχουν κρύο. Κι αν θέλουν να το αντέξουν χρειάζονται τους δύο. Ο ένας τον άλλον.
Ο έρωτας και η αγάπη έχουν και ασχήμια, εκτός από ομορφιά.
«Αγαπώ», όπως γράφει η Clarissa Pincola Estés σημαίνει μεταξύ άλλων μαθαίνω να σχετίζομαι με το μη όμορφο.
Το μη όμορφο-άσχημο να διευκρινίσω εδώ, δεν είναι αυτό που μου κάνει κακό, αλλά αυτό που ακόμα δεν έχει πάρει μορφή και σχήμα και εκείνο που απορρίπτω επειδή τέλειο δεν είναι, ενώ βαθύτερα χρειάζομαι να το δεχτώ ακριβώς όπως είναι.
Πρωτίστως μέσα μου.
Έκτοτε ναι, ξεκινώ να βλέπω τον άλλο ολόκληρο και άρα την αλήθεια του.
Κι όχι να ξεχωρίζω το κομμάτι που θέλω αποκλειστικά να πάρω, που σχεδόν πάντα είναι εκείνο που μου λείπει.
Τείνουμε να πειστούμε πως η αγάπη και ο έρωτας δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Μα θέλω να πιστεύω πως έρωτας και αγάπη μπορούν να συνυπάρξουν.
Και είναι το μαζί τους που μας μαθαίνει το «μαζί».
Έρωτας και Αγάπη.
Εκείνος και Εκείνη.
Είναι σύντροφοι μα και εραστές.
Ικανοί να μας μάθουν πώς να γίνουμε και εμείς.
Αν φυσικά δεχτούμε την πρό(σ)κληση και πούμε «ναι».
Γιατί στις σχέσεις χρειαζόμαστε τη κοινή συ(ναί)νεση.
Είναι εκείνη που θα φέρει την αληθινή συνένωση.
❤️